Mijn broer van 31

Simon

24-12-2008 18:50

Hallo mensen,
Hier het verhaal van m'n broer.
Hij is 31 en woont nog steeds bij m'n ouders die intussen bejaard zijn.
Zo'n 20 jaar geleden wisten we al dat hij anders was dan andere kinderen maar m'n ouders zijn daar mijns inziens veel te laat mee naar buiten getreden.
Deels uit ontkenning, deels uit misplaatste schaamte.
In z'n pubertijd was hij enorm actief en ook vaak aggressief en drammerig, alles moest gaan zoals hij wilde. We zijn echt heel vaak bedreigt toen met deuren inslaan en messen zelfs en naar de politie gegaan. Dit leidde tot niks.
Op een geven moment wisten we hem toch naar de huisarts te krijgen (wat lastig was, hij was niet gek zei hij en wilde niet en was veel sterker dan ons) werd ADHD geconstateerd.
Uiteindelijk bleek dit het toch niet te zijn en werd weer authisme geconstateerd. De laatste keer, enkele jaren geleden was het toch weer een spectrum stoornis.
Er zijn in die tijd zo af en toe wat hulpverleners langs geweest zonder enig resultaat. De laatste is net weer gestopt en ergens in januari komt er weer eens een ander.
Hij heeft z'n mavo niet afgemaakt en op een paar pogingen van enkele dagen nooit gewerkt. Hij heeft weinig vrienden, eigenlijk alleen mensen van vroeger.
Hij zit heel de dag op de computer te gamen en doet verder niks.
Mijn ouders zijn niet meer de jongste en maak me nu steeds meer zorgen om mijn toekomst.
Ik kan goed met m'n broer opschieten maar niet dagelijks, ik heb hem een tijdje in huis proberen te nemen om m'n ouders te ontzien.
Maar dan komen er altijd conflictsituaties omdat ik me niet constant aan wens te passen aan zijn nukken, terwijl hij al heel zijn leven gewend is dat hij als een prins behandelt wordt.
Ik heb zelf psoriasis en moet stress echt vermijden of heel m'n lijf zit onder de uitslag.
Stel dat mijn ouders op een gegeven moment in de verpleging moeten dan zal ik hun helpen verzorgen waar ik kan maar kan toch niet ook nog eens die jongen er bij hebben.
Ik voel me heel erg in de steek gelaten tot nu toe door de hulpverlening, maar moet ook wel zeggen dat mijn ouders onderdeel van het probleem zijn.
Altijd als er hulp is gaan ze doen of er niet zoveel aan de hand is en ze eigenlijk geen last van hem hebben. Terwijl ik als buitenstaander, maar ook broers en zussen van mijn ouders zien hoe zij dag in dag uit op hun tenen moeten lopen om hem rustig te houden.
Los van wat er allemaal gebeurd is hou ik echt van m'n broer, als hij aggressief is is het patientgedrag en uiteindelijk kan hij daar zelf niks aan doen.
Maar ik maak me de laatste tijd wel echt heel erge zorgen om mijn en zijn toekomst.
Kan iemand mij eens wat advies geven?
Ik ben er zelf al eens mee naar de huisarts en psycholoog gegaan omdat ik ermee in de knoop zat maar dat heeft niets geholpen.
Die jongen moet echt dat huis uit toch?
julia

13-04-2009 10:34

Beste Simon,
Wat je schrijft is voor mij ontzettend herkenbaar. Gelukkig is het ons wel gelukt om verandering in de situatie te brengen.
Op een gegeven moment heb ik met een van mijn andere zussen en mijn moeder (!) een afspraak gemaakt bij een maatschappelijk werkster. In het 1e gesprek vertelde zij dat zij ons niet kon helpen t.a.v. de oplossing van het probleem (de client moet zelf willen).
Zij opperde het idee om een vervolgafspraak te maken met en voor mijn moeder, zodat zij over mijn ‘probleem’-zus en de gevolgen voor haar zou kunnen praten. En tegen mijn ‘probleem’-zus moest mijn moeder zeggen dat ze die afspraak had en dat er over haar gesproken zou worden en dat zij mee kon komen als zij wilde. Gelukkig is zij meegegaan naar de volgende afspraak. Voor haar is het balletje toen gaan rollen:
- verhuizen naar een begeleidwonen instelling en
- (vrijwilligers)werk op een stadstuin.
De instelling waar ze woonde vond ik vreselijk voor haar. Dus we hebben er op aangedrongen dat ze naar een betere omgeving zou verhuizen. Dat is gelukt en sinds 2 jaar heeft ze een eigen apartementje binnen een woonvorm en werkt ze alweer 12 1/2 jaar bij een sociale werkplaats. (ze wordt dit jaar 53 jaar).
De woonvorm zorgt voor de dagelijkse begeleiding. Ik ben de contact persoon en ga 1x per maand een dagje met haar opstap (tentoonstelling waar ze naar toe wil; kleren kopen etc.) Op die manier krijg ik een indruk hoe het met haar gaat. Zonodig regel ik zaken voor haar.
Hierin moet ik trouwens ook mijn grenzen goed bewaken want ook mijn zusje vindt het wel makkelijk als een ander dingen voor haar oplost.
_______________________
Een collega van mijn man heeft ook een zoon vergelijkbaar met jou broer. Ook verschillende hulpverleners die aan huis kwamen maar geen poot aan de grond kregen bij de jongen (ook een 30-ger). Ook eindeloos pappen en nat houden door de ouders. Geen oplossing zien.
Een paar maanden geleden was hij weer erg dronken en maakte veel heibel op (in dit geval) de voetbalclub. Ze hebben hem toen door de politie laten ophalen en gezegd ‘hou ’m maar'. Sindsdien is hij het huis uit.
_______________________
Een vriend van de motorclub is hulpverlener en probeert voor de moeilijkste gevallen een plaats te vinden. Vorig jaar hebben we het bovenstaande geval aan hem voorgelegd (de jongen woonde toen nog thuis). Zijn reactie was dat ‘uitlevering’ aan de politie en of uit huis zetten door de ouders de enige (maar ontzettend moeilijke) optie is.
Sterkte met de hele situatie,
Groeten, Julia
Lies

15-04-2009 13:11

Beste Julia,
Ik heb een autistische broer(22) en die woonde bijna 3 jaar op kamers en dat ging niet goed, voordat hij uit huis ging(tijdens het behalen van zijn havo diploma) werd hij altijd door mijn moeder begeleid en nu dat hij op zichzelf woont gaf hij veel geld uit aan games en deed een hbo, en dat lukte hem niet, en doet nu een mbo maar dar gaat ook slecht nu, wij hebben een sociale medewerkster voor hem gevonden en die wou afspraken maken met hem, maar hij ging nooit naar die afspraken en nam zijn telefoon niet op voor haar, hij is pas door een deurwaarde ontruimd, en heeft nu geen woning, ik wil graag meer weten over de woonvorm die jou zus heeft gekregen. Ik denk niet dat hij snel een kamer gaat vinden, en een begeleidwonen instelling lijkt precies wat hij nodig heeft,
Ik hoop dat je mij kan helpen,
alvast bedankt,
groetjes Lies
apana

16-07-2012 22:49

Simon Schreef:
——————————————————-
> Hallo mensen,
>
> Hier het verhaal van m'n broer.
>
> Hij is 31 en woont nog steeds bij m'n ouders die
> intussen bejaard zijn.
>
> Zo'n 20 jaar geleden wisten we al dat hij anders
> was dan andere kinderen maar m'n ouders zijn daar
> mijns inziens veel te laat mee naar buiten
> getreden.
> Deels uit ontkenning, deels uit misplaatste
> schaamte.
>
> In z'n pubertijd was hij enorm actief en ook vaak
> aggressief en drammerig, alles moest gaan zoals
> hij wilde. We zijn echt heel vaak bedreigt toen
> met deuren inslaan en messen zelfs en naar de
> politie gegaan. Dit leidde tot niks.
>
> Op een geven moment wisten we hem toch naar de
> huisarts te krijgen (wat lastig was, hij was niet
> gek zei hij en wilde niet en was veel sterker dan
> ons) werd ADHD geconstateerd.
> Uiteindelijk bleek dit het toch niet te zijn en
> werd weer authisme geconstateerd. De laatste keer,
> enkele jaren geleden was het toch weer een
> spectrum stoornis.
> Er zijn in die tijd zo af en toe wat hulpverleners
> langs geweest zonder enig resultaat. De laatste is
> net weer gestopt en ergens in januari komt er weer
> eens een ander.
>
> Hij heeft z'n mavo niet afgemaakt en op een paar
> pogingen van enkele dagen nooit gewerkt. Hij heeft
> weinig vrienden, eigenlijk alleen mensen van
> vroeger.
> Hij zit heel de dag op de computer te gamen en
> doet verder niks.
>
> Mijn ouders zijn niet meer de jongste en maak me
> nu steeds meer zorgen om mijn toekomst.
> Ik kan goed met m'n broer opschieten maar niet
> dagelijks, ik heb hem een tijdje in huis proberen
> te nemen om m'n ouders te ontzien.
> Maar dan komen er altijd conflictsituaties omdat
> ik me niet constant aan wens te passen aan zijn
> nukken, terwijl hij al heel zijn leven gewend is
> dat hij als een prins behandelt wordt.
> Ik heb zelf psoriasis en moet stress echt
> vermijden of heel m'n lijf zit onder de uitslag.
> Stel dat mijn ouders op een gegeven moment in de
> verpleging moeten dan zal ik hun helpen verzorgen
> waar ik kan maar kan toch niet ook nog eens die
> jongen er bij hebben.
>
> Ik voel me heel erg in de steek gelaten tot nu toe
> door de hulpverlening, maar moet ook wel zeggen
> dat mijn ouders onderdeel van het probleem zijn.
> Altijd als er hulp is gaan ze doen of er niet
> zoveel aan de hand is en ze eigenlijk geen last
> van hem hebben. Terwijl ik als buitenstaander,
> maar ook broers en zussen van mijn ouders zien hoe
> zij dag in dag uit op hun tenen moeten lopen om
> hem rustig te houden.
>
> Los van wat er allemaal gebeurd is hou ik echt van
> m'n broer, als hij aggressief is is het
> patientgedrag en uiteindelijk kan hij daar zelf
> niks aan doen.
> Maar ik maak me de laatste tijd wel echt heel erge
> zorgen om mijn en zijn toekomst.
>
> Kan iemand mij eens wat advies geven?
> Ik ben er zelf al eens mee naar de huisarts en
> psycholoog gegaan omdat ik ermee in de knoop zat
> maar dat heeft niets geholpen.
>
> Die jongen moet echt dat huis uit toch?

Mijn broer van 31

Simon

julia

Lies

apana